Και καθώς προς το φως προχωρούσαν, μια σιγαλιά όμορφη υποβαλλόταν στις ψυχές, τις ψυχές εκείνες που κάθε χαραυγή προσεύχονταν στα σιωπηλά έναν ύμνο εις την ευτυχία..
Είχαν σκοπό, εξ'αρχής, το ταξίδι σε μελωδίες καινούργιες, περιπλανώμενοι σε πέπλα αιθέρια, βαμμένα με τα τότε ανέγγιχτα όνειρά τους..
Κανένας δεν ήξερε το δρόμο. Ενα σημείο παρ'όλα αυτά, φάνηκε στον ορίζοντα, ένας φανοστάτης, θα έλεγε κανείς, μια ζωή φωτεινή και υπέρλαμπρη που εξέπεμπε φως, κλεισμένη στο περίβλημα του χρόνου.
Και ο Ύμνος εις την Ευτυχία αντηχεί..
Αντηχεί στους κάμπους, στους αγρούς, στους λόφους, στα λιμάνια.. Στα πέπλα εκείνα των οποίων τα ανέγγιχτα όνειρα πια το φως ξεχύθηκε να φωτίσει..
Η νεροποντή ξεκίνησε, να βάλει μία αρχή στο τέλος, οι μουσικές αναδύονται μέσα από τις ημιδιαφανείς στάχτες, και το τρένο αυτό, του κόσμου, δεν θα διέκοπτε ξανά αυτό το ταξίδι δίχως επιστροφή..όλα ήταν διαυγή από τότε..
Και καθώς προς το φως προχωρούσαν, μια σιγαλιά όμορφη υπεβλήθη στις ψυχές..
Στις ψυχές εκείνες των οποίων οι προσευχές είχαν σωπάσει..
Στις ψυχές εκείνες που ήξεραν τον γνώριμο αυτό ήχο
