Σίφωνας Ξηράς στη Ζάκυνθο, 08/08/2020

-----------------------------------------------------------------------------------------

5 Αυγούστου 2020. Ψυχρή λίμνη αποκόπτεται από τη κύρια κυκλοφορία, με κατεύθυνση προς το Βόρειο Ιόνιο. Και θα κάτσει εκεί για αρκετές μέρες.

Όπως και έτσι έγινε. Η λίμνη από την 5η Αυγούστου ως τις 8 Αυγούστου, ακινητοποιήθηκε σχεδόν με το κέντρο της κοντά στη ΝΑ Αλβανία με ανοιχτά της Κέρκυρας, όπου και έδινε άστατο καιρό με τοπικές καταιγίδες κάθε μέρα, μία εκ των οποίων μου χάρισε αυτήν εδώ τη φωτογραφία.

Παρ'όλα αυτά, η λίμνη το πρωινό της 8ης Αυγούστου, θα μετατοπιζόταν νοτιότερα, με το κέντρο της να αγγίζει την ευρύτερη περιοχή Ζακύνθου, Ηλείας και Αιτωλοακαρνανίας, καθώς αυτό "βάθαινε". Παρακάτω, η θέση της λίμνης στο χρονικό διάστημα αυτό, από το Ευρωπαϊκό μοντέλο: 

Αποτέλεσμα αυτού, η μεγιστοποίηση των συνθηκών αστάθειας στο νησί της Ζακύνθου, με το κέντρο της λίμνης να περνάει ουσιαστικά από πάνω μας. Το δυναμικό αίτιο θα συνδυαζόταν με το θερμικό, και θα ήταν σαφές να πούμε πως κάπου στο νησί θα είχαμε κάποια καταιγίδα. 

Το πρωί, λοιπόν, της 8ης Αυγούστου, η δορυφορική δε μπορούσε παρά να μαρτυρά όσα είπαμε παραπάνω. Σε μία περιοχή της οποίας τα όρια αποτελούσαν χονδρικά η Κυλλήνη, η Λευκάδα και η Ζάκυνθος, καταιγίδες πυροδοτούνταν σε τυχαία σημεία, έδιναν 4 με 5 κεραυνούς, και ύστερα εξασθενούσαν, πιθανότατα με το βάρος του ίδιου τους του καθοδικού να τις "πνίγει". Στη Ζάκυνθο, μεγαλειώδεις αναπτύξεις κυριαρχούσαν πάνω από όλο τον ορεινό όγκο, με μια τάση να συσσωρεύονται προς τα ΝΔκά του νησιού. Έχοντας υπ'όψιν αυτό το τελευταίο, και θεωρόντας πως είχα τουλάχιστον ένα γεμάτο μισάωρο πριν τη καταιγιδογέννεση, επέστρεψα στις δουλειές μου.

Γύρω στα δέκα λεπτά αργότερα, και καθώς πραγματοποιούσα ένα διάλειμμα τρώγοντας ευλαβικώς μερικά μπισκοτάκια cranberry, κίνησα προς τη βεράντα να δω πώς εξελίσσονται τα πράγματα, αλλά ούτε στα πιο φαντασιώδη όνειρά μου δε περίμενα να δω αυτό που είδα.

Προς τα ΝΔκά του νησιού, η βάση της καταιγίδας είχε οργανωθεί, σκουρύνει, και έριχνε πλέον βροχή και χαλάζι. Και εκεί, δεξιά, στο άκρο της βάσης, το νέφος χαμήλωνε απότομα, σε σχήμα σα κατσαρόλα, ενώ από κάτω του, ένας περιστρεφόμενος κώνος χαιρετούσε τον πλανήτη.

Ένας σίφωνας ξηράς.

Πανικός. Έξαψη. Αδρεναλίνη. Αρπάζω τη μηχανή χωρίς να σκεφτώ:

Έβγαλα ένα πρώτο μπαράζ φωτογραφιών, διότι θεωρούσα πως είναι άλλος ένας από τους σίφωνες που διαρκούν δέκα δευτερόλεπτα και μετά θα χαθούν. Στο κάτω-κάτω, δεν είμεθα Αμερική, βρε αδερφέ μου. Στη Ζάκυνθο είμαστε. 

Τελικά ήμασταν Αμερική.

Ο σίφωνας δε διαλύθηκε. Αντιθέτως, συνέχισε με μεγαλοπρέπεια το χορό του, καμπυλώνοντας μία προς τα αριστερά, μία προς τα δεξιά, ενώ ταυτοχρόνως άρχισε να διογκώνεται και σε πλάτος! 

 

Ένα θέαμα απίστευτο. Τότε ήταν και η στιγμή που το "γύρισα", από φωτογραφίες σε βιντεοσκόπηση. Το αποτέλεσμα, εδώ. Όπως φαίνεται και στο βίντεο-χρονογράφημα, η περιστροφή είναι εκτεταμένη όχι μόνο κατά μήκους, αλλά και καθ' ύψους. Αυτό, μαζί με στοιχεία που θα αναγραφούν παρακάτω, οδηγούν στο συμπέρασμα πως η καταιγίδα μπορεί να ήταν υπερκύτταρη (supercell). 

Παρακάτω, έφτιαξα αυτή την εικόνα, η οποία απεικονίζει ορισμένα επεξηγηματικά χαρακτηριστικά, παρόντα σε υπερκύτταρες καταιγίδες, τα οποία υπήρχαν στην καταιγίδα της Ζακύνθου. Έχετε υπ' όψιν σας, πως ο χάρτης θα έχει σχεδόν βέβαια κάποια λάθη, δεδομένου του ότι η γνώση μου στο αντικείμενο δεν είναι ολοκληρωμένη, ούτε από μελέτη, ούτε από εμπειρία.

Τελειώνοντας την ιστορία της θέασης του πρώτου μου σίφωνα ξηράς, παρακάτω μια φωτογραφία (στιγμιότυπο βίντεο) ενός κεραυνού (αριστερά) μαζί με το σίφωνα στη τελευταία φάση της ζωής του (δεξιά).

Ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση.